PROJEKTOWANIE I WYZNACZANIE POWIERZCHNI

Przed przystąpieniem do prac dobrze jest wykonać plan określający:
  – wymiary powierzchni, którą chcemy pokryć kostkami brukowymi,
  – przewidywane obciążenia nawierzchni,
  – sposób odwadniania (w tym spadki poprzeczne i podłużne),
  – wzór kostki i sposób jej układania.

Zaleca się zlecenie kompleksowego wykonania prac autoryzowanym firmom brukarskim.
Mając opracowany projekt nawierzchni, wykonawstwo należy rozpocząć od robót geodezyjno-pomiarowych, wytyczając w terenie usytuowanie i wysokość konstrukcji nawierzchni, wyznaczając górny poziom nawierzchni. Określone w projekcie punkty muszą być oznaczone poprzez wbicie w teren kołków lub metalowych szpilek, na których zaznacza się poziom, na jakim ma znajdować się nawierzchnia. Przez punkty zaznaczone na kołkach lub szpilkach metalowych przeciąga się żyłkę lub linkę, która wyznacza górną krawędź oporników lub kostki brukowej.

 

 KORYTOWANIE GRUNTU

– korytowanie gruntu (usuwanie warstwy gruntu rodzimego)
– niwelacja podłoża i nadanie niezbędnych spadków zapewniających odpływ wody

Na powierzchni wytyczonej wg projektu wykopuje się ziemię – usunięcie humusu i gruntu rodzimego powinno nastąpić do głębokości określonej ilością i grubością warstw podbudowy drogi (najczęściej od 20 cm do 40 cm podłoża). Warstwę gruntu należy dokładnie oczyścić z korzeni rosnących tam roślin.

Roboty te wykonuje się najczęściej za pomocą maszyn drogowych np. spychacza, zgarniarki lub równiarki – tylko w przypadku niewielkich powierzchni wykonuje się je ręcznie. Jeśli naturalną podbudowę stanowią grunty słabonośne, np. plastyczne gliny, grunty humusowe z zawartością części organicznych, należy je usunąć aż do warstwy względnie stabilnej uwzględniając również poziomy wód gruntowych w taki sposób, aby nie znajdowały się powyżej granicy przemarzania (wówczas należy obniżyć ten poziom).

Czasami, w przypadku gruntów wysadzinowych (intensywnie rozszerzających się podczas przemarzania), głębokość korytowania jest większa;  nadmiar usuniętego gruntu zastępowany jest kruszywem lub gruntem o lepszych właściwościach.

Może również zajść potrzeba dodatkowej stabilizacji, którą można wykonać stosując dostępne środki, np. mielony żużel, popiół lotny czy też  cement. Podłoże naturalne można dodatkowo stabilizować i separować przy pomocy folii, geotkaniny lub geowłókniny (folia stosowana jest najczęściej jako separator podłoża na stacjach benzynowych, działając jako ekran przeciwfiltracyjny, uniemożliwiający przesiąkanie do gruntu substancji ropopochodnych).

WYRÓWNANIE I WYPROFILOWANIE TERENU

Wyrównywanie powierzchni gruntu rodzimego po procesie korytowania oraz ukształtowanie tej powierzchni zgodnie z niweletą przyszłego chodnika/tarasu to następny etap układania. Należy wówczas wykonać w gruncie naturalnym docelowe spadki i linie odwadniające nawierzchni. Na etapie tym kształtuje się również poziomy przebieg chodnika  / tarasu / drogi – wytycza się zakręty, krzywe przejściowe, rozjazdy.

Nachylenie na powierzchni (spadek poprzeczny i podłużny) zależy od zaprojektowanych warunków odwodnienia i zawiera się zwykle pomiędzy  0,5% – 3,0% (oznacza to odpowiednio obniżenie powierzchni o 0,5 cm do 3 cm na długości 1 m).

Zakres robót określa stosowane narzędzia: w przypadku powierzchni niewielkich wystarczy łata i poziomica, duże powierzchnie placów wymagają niwelatora oraz maszyn drogowych.

Następną czynnością jest wyrównywanie terenu (stosując pospółkę lub gruby piasek – grubość warstwy do 10 cm) i ubijanie zagęszczarką lub walcem dna wykopu pamiętając o odpowiednim wyprofilowaniu  spadku poprzecznego 2–3%, spadku podłużnego 0,5% oraz przechyłki na łukach (w przypadku zaprojektowania drenażu, montujemy go w tym momencie zgodnie z technologią).

Proces niwelacji terenu ma duże znaczenie dla kształtu przyszłej nawierzchni, jej odwodnienia oraz trwałości, dlatego wskazana jest podczas jego wykonywania szczególna staranność. Trzeba sprawdzić, czy podłoże jest odpowiednio wyrównane i wyprofilowane oraz czy posiada odpowiednią nośność. Obsługę budowy należy zlecić geodecie i geologowi.

WYKONANIE OBRAMOWANIA NAWIERZCHNI

Jednym z elementów realizacji prawidłowej podbudowy jest wykonanie brzegowania/obramowania nawierzchni. Taras, chodnik, który jest przez nas układany, powinien być obramowany z każdej strony przy pomocy  oporników, pomiędzy którymi będzie układana warstwa betonowej kostki brukowej. Brzegowanie nawierzchni brukowych można wykonać wykorzystując nasze produkty KRAVENTO GRANDE i KRAVENTO BASSO, obrzeża trawnikowe, palisady, krawężniki oraz korytka ściekowe.

Przed rozpoczęciem układania należy wytyczyć obramowanie przy uwzględnieniu wymaganej szerokości ułożenia kostki poprzez ułożenie pojedynczych rzędów kostek.

Dla kostek o grubości 4, 6 i 7 cm stosuje się KRAVENTO lub obrzeża  o grubości 6 cm, zaś dla kostek o grubości 8 cm i wiecej, KRAVENTO,  obrzeża trawnikowe o grubości 8 cm lub krawężniki.

Betonowe elementy obrzegowujące zabudowuje się na fundamencie  z półsuchego betonu. Dzięki takiemu rozwiązaniu nawierzchnia z kostek brukowych zachowuje się analogicznie do konstrukcji sklepienia i stanowi stabilną konstrukcję nośną, przenoszącą występujące obciążenia.

Osiągnięcie tego efektu jest uzależnione od prawidłowego wykonania spoin pomiędzy kostkami, gdyż opierają się one na sąsiednich elementach.

Reasumując, podbudowa, na której będzie układana kostka brukowa, musi spełniać w każdym przypadku następujące warunki:

– posiadać nośność dostosowaną do przenoszenia największych dopuszczalnych obciążeń ruchem, przewidywanych dla projektowanej nawierzchni,

– posiadać odpowiednio ukształtowaną powierzchnię, niezbędną do właściwego odwodnienia konstrukcji nawierzchni, zgodnie z wymaganiami określonymi w dokumentacji projektowej,

– z każdej strony powinna być obramowana opornikami, pomiędzy którymi będzie układana warstwa betonowej kostki brukowej.